Komitet Audytu – stanowiska Urzędu Komisji Nadzoru Finansowego na tle wątpliwości interpretacyjnych

Mocą ustawy z dnia 7 maja 2009 r. o biegłych rewidentach i ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań finansowych oraz o nadzorze publicznym (Dz. U. z 2009 r. nr 77 poz. 649, dalej jako „Ustawa”) nałożono na jednostki zainteresowania publicznego (zdefiniowane w art. 2 ust 4. Ustawy) obowiązek utworzenia w ramach organu nadzoru komitetu audytu, w charakterze ciała doradczo – opiniującego (wskazywaliśmy na tę regulację w Newsletterze nr 18, styczeń 2010).
Stosownie do brzmienia art. 86 ust. 1 Ustawy członkowie komitetu audytu powoływani są przez radę nadzorczą lub komisję rewizyjną spośród swoich członków. Zgodnie z art. 86 ust. 3 w jednostkach zainteresowania publicznego, w których rada nadzorcza składa się z nie więcej niż 5 członków, zadania komitetu audytu mogą zostać powierzone radzie nadzorczej. W praktyce pojawił się jednak problem, kto może powierzyć radzie nadzorczej zadania komitetu audytu i w jakiej formie powinno to nastąpić. Interpretując wprost przepisy Ustawy można wnioskować, że skoro członkowie komitetu audytu powoływani są przez radę nadzorczą spośród swoich członków to wystarczyłaby uchwała rady nadzorczej o powierzeniu jej zadań komitetu audytu. Taką praktykę stosowało dotychczas wiele spółek, co prawdopodobnie skłoniło Urząd Komisji Nadzoru Finansowego (dalej „Urząd Komisji”) do zajęcia oficjalnego stanowiska w tej sprawie (stanowisko z dnia 2 czerwca 2010 r. w sprawie stosowania art. 86 ustawy z dnia 7 maja 2009 r. o biegłych rewidentach i ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań finansowych oraz o nadzorze publicznym dotyczące formy powierzenia radzie nadzorczej zadań komitetu audytu). Zdaniem Urzędu Komisji „trudno jest zgodzić się z tezą, iż rada nadzorcza z własnej inicjatywy może sobie ‘sama’ powierzyć zadania komitetu audytu”. Jak wskazuje, powierzenie radzie nadzorczej zadań komitetu jest aktem formalnym, który powinien przybrać określoną formę. Proponowane są zatem dwa rozwiązania. Powierzenie zadań komitetu audytu radzie nadzorczej może nastąpić w formie uchwały podejmowanej przez walne zgromadzenie bądź poprzez upoważnienie rady nadzorczej zawarte w statucie, do wykonywania zadań komitetu audytu. Należy podkreślić, że stanowisko Komisji nie przesądza jednoznacznie o prawidłowej interpretacji przepisów Ustawy i nie jest wiążące, jednak wskazuje na interpretację Ustawy przyjętą przez Komisję i powinno być traktowane przez jednostki zainteresowania publicznego jako zalecenie Komisji.

Urząd Komisji zwrócił też uwagę na wątpliwość powstałą na gruncie art. 86 ust. 4 Ustawy (stanowisko z dnia 10 maja 2010 r. w sprawie stosowania art. 86 ustawy z dnia 7 maja o biegłych rewidentach i ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań finansowych oraz o nadzorze publicznym), zgodnie z którym w skład komitetu audytu wchodzi przynajmniej 3 członków, w tym przynajmniej jeden członek powinien spełniać warunki niezależności i posiadać kwalifikacje w dziedzinie rachunkowości lub rewizji finansowej. Przepisy Ustawy nie rozstrzygają wprost czy powyższy wymóg spełnienia ww. warunków odnosi się również do przypadków, gdy w jednostkach zainteresowania publicznego zadania komitetu audytu powierzone zostały radzie nadzorczej. Zdaniem Urzędu Komisji brak uzasadnionych przesłanek, by przyjąć, że inne wymagania stawiane są przed wybieranymi spośród członków rady nadzorczej członkami komitetu audytu a inne przed członkami rady nadzorczej wykonującymi zadania komitetu audytu, a więc wypełniającymi obowiązki tożsame z obowiązkami członków komitetu audytu. Urząd Komisji rekomenduje zatem by wymóg niezależności oraz posiadania kwalifikacji w zakresie rachunkowości lub rewizji finansowej przez przynajmniej jednego członka rady nadzorczej był spełniony również w sytuacji, gdy zadania komitetu audytu powierzone zostały radzie nadzorczej.

Jednocześnie Urząd Komisji podkreśla, że spełnienie powyższego wymogu we wskazanych jednostkach zainteresowania publicznego nie może być egzekwowane jako obowiązek emitenta, ale niespełnienie tego wymogu Urząd Komisji traktuje jako istotny czynnik ryzyka, który należy uwzględnić w treści składanych do Urzędu Komisji prospektów emisyjnych oraz memorandów informacyjnych.