Niezdolność do pracy ma wynikać z zaświadczenia

Okoliczność starania się przez pracownika o rentę z tytułu niezdolności do pracy nie oznacza, że jest on do pracy niezdolny. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (DzU z 2009 r. nr 153, poz. 1227 ze zm., dalej ustawa emerytalna) oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia:

• daty powstania niezdolności do pracy,
• trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy,
• związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami,
• trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do samodzielnej egzystencji,
• celowości przekwalifikowania zawodowego

dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik ZUS.

Zatem niezdolność do pracy zostanie dopiero stwierdzona przez lekarza orzecznika ZUS. To orzeczenie (lub orzeczenie komisji lekarskiej w przypadku wniesienia sprzeciwu wobec orzeczenia lekarza orzecznika) będzie następnie stanowiło dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie emerytalnej.

Pracodawca nie powinien z góry zakładać, że skoro uzyskał nieoficjalną informację o podjętych przez pracownika działaniach w celu uzyskania renty, to jest on niezdolny do pracy. Może się bowiem zdarzyć, że lekarz orzecznik ZUS jej nie stwierdzi.

Do czasu potwierdzenia niezdolności do pracy w postępowaniu przed ZUS pracownik, po zakończeniu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, powinien zależnie od stanu zdrowia albo

1. stawić się do pracy i w takim wypadku musi – zgodnie z art. 229 § 2 kodeksu pracy – wobec niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą, poddać się kontrolnym badaniom lekarskim w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku, albo
2. przedłożyć pracodawcy zaświadczenie lekarskie stwierdzające niezdolność do pracy; przedłożenie tego dokumentu będzie stanowiło w takim wypadku podstawę usprawiedliwienia nieobecności pracownika w pracy, zgodnie z § 3 pkt 1 rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (DzU nr 60, poz. 281 ze zm.).

Niestawienie się przez pracownika do pracy lub nieprzedstawienie odpowiedniego zaświadczenia lekarskiego może być traktowane nawet jako naruszenie przez niego obowiązków.