2011-02-17
Rzeczpospolita
Adam Kraszewski
Niezdolność do pracy ma wynikać z zaświadczenia
Okoliczność starania się przez pracownika o rentę z tytułu niezdolności do pracy nie oznacza, że jest on do pracy niezdolny. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (DzU z 2009 r. nr 153, poz. 1227 ze zm., dalej ustawa emerytalna) oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia:
Zatem niezdolność do pracy zostanie dopiero stwierdzona przez lekarza orzecznika ZUS. To orzeczenie (lub orzeczenie komisji lekarskiej w przypadku wniesienia sprzeciwu wobec orzeczenia lekarza orzecznika) będzie następnie stanowiło dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie emerytalnej.
Pracodawca nie powinien z góry zakładać, że skoro uzyskał nieoficjalną informację o podjętych przez pracownika działaniach w celu uzyskania renty, to jest on niezdolny do pracy. Może się bowiem zdarzyć, że lekarz orzecznik ZUS jej nie stwierdzi.
Do czasu potwierdzenia niezdolności do pracy w postępowaniu przed ZUS pracownik, po zakończeniu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, powinien zależnie od stanu zdrowia albo
- daty powstania niezdolności do pracy,
- trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy,
- związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami,
- trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do samodzielnej egzystencji,
- celowości przekwalifikowania zawodowego
Zatem niezdolność do pracy zostanie dopiero stwierdzona przez lekarza orzecznika ZUS. To orzeczenie (lub orzeczenie komisji lekarskiej w przypadku wniesienia sprzeciwu wobec orzeczenia lekarza orzecznika) będzie następnie stanowiło dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie emerytalnej.
Pracodawca nie powinien z góry zakładać, że skoro uzyskał nieoficjalną informację o podjętych przez pracownika działaniach w celu uzyskania renty, to jest on niezdolny do pracy. Może się bowiem zdarzyć, że lekarz orzecznik ZUS jej nie stwierdzi.
Do czasu potwierdzenia niezdolności do pracy w postępowaniu przed ZUS pracownik, po zakończeniu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, powinien zależnie od stanu zdrowia albo
- stawić się do pracy i w takim wypadku musi – zgodnie z art. 229 § 2 kodeksu pracy – wobec niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą, poddać się kontrolnym badaniom lekarskim w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku, albo
- przedłożyć pracodawcy zaświadczenie lekarskie stwierdzające niezdolność do pracy; przedłożenie tego dokumentu będzie stanowiło w takim wypadku podstawę usprawiedliwienia nieobecności pracownika w pracy, zgodnie z § 3 pkt 1 rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (DzU nr 60, poz. 281 ze zm.).