NEWSLETTER Nr 37, październik 2012

Do najważniejszych należą m.in:

1. 1. Zakaz umieszczania w umowach klauzul, mogących skutkować ograniczeniem konkurencji na rynku (art. 6-8 Ustawy). Dotyczy to zarówno umów zawieranych pomiędzy konkurentami (porozumienia poziome), jak i przedsiębiorców niebędących konkurentami (porozumienia pionowe, np. umowy dystrybucyjne) i to niezależnie od formy, w jakiej doszło do zawarcia porozumienia (np. umowa, uzgodnienia telefoniczne, wymiana korespondencji elektronicznej). Jako potencjalnie niebezpieczne można przykładowo wskazać wszelkie klauzule wyłączności, podział rynku zbytu lub zakupu, umowy wiązane czy uzgadnianie warunków udziału w przetargu. Do najbardziej niebezpiecznych klauzul należą te, które dotyczą ustalania cen odsprzedaży. Warto zapamiętać, że przedsiębiorca nie może ustalać z innym przedsiębiorcą, po jakiej cenie będzie on sprzedawał towary/usługi. Zakazane jest ustalanie cen sztywnych i minimalnych, natomiast w niektórych przypadkach uważa się za usprawiedliwione ustalanie cen maksymalnych oraz sugerowanych (zalecanych, rekomendowanych), o ile de facto nie mają one charakteru cen sztywnych;
   2. Zakaz nadużywania pozycji dominującej na rynku (art. 9 Ustawy). Zakaz ten dotyczy tylko tych przedsiębiorców, którzy na określonym rynku mają tak silną pozycję, że mogą na nim w znacznym stopniu działać niezależnie od konkurentów, kontrahentów i konsumentów. Domniemywa się, że przedsiębiorca ma pozycję dominującą, jeżeli jego udział w rynku właściwym przekracza 40%. Przykładem nadużywania pozycji rynkowej może być m.in. narzucanie kontrahentom nieuczciwych cen (nadmiernie wygórowanych, rażąco niskich) lub uciążliwych warunków umów, nieuzasadnione różnicowanie przedsiębiorców, odmowa sprzedaży czy uzależnianie zawarcia umowy od przyjęcia innego świadczenia, niemającego związku z przedmiotem umowy;
   3. Obowiązek uzyskania zgody UOKiK na koncentrację, jeżeli spełnia ona przesłanki określone w art. 13-14 Ustawy;
   4. Zakaz naruszania zbiorowych interesów konsumentów (art. 24 Ustawy), w tym m.in. stosowanie postanowień wzorców umów, które zostały wpisane do rejestru (1) postanowień uznanych za niedozwolone, udzielanie konsumentom nierzetelnych, nieprawdziwych i niepełnych informacji, stosowanie nieuczciwych praktyk rynkowych lub czynów nieuczciwej konkurencji.

Jeżeli przedsiębiorca – choćby nieumyślnie – dopuszcza się naruszania zakazów określonych w Ustawie, to UOKiK może na niego nałożyć karę pieniężną w wysokości nie większej niż 10% przychodu osiągniętego w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary (art. 106 Ustawy). Wielkość kar pieniężnych, nałożonych na przedsiębiorców w ostatnich latach, obrazuje poniższa tabela:

Warto dodać, że w określonych przypadkach (art. 108 Ustawy) kara pieniężna może zostać nałożona także na osobę pełniącą funkcję kierowniczą lub wchodzącą w skład organu zarządzającego. W takim przypadku wysokość kary pieniężnej wynosi do 50-krotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw.